از چت روم تا دادگاه خانواده

آشنایی اینترنتی دختر و پسری جوان که به ازدواج آنها منجر شده بود، عاقبت خوشی نداشت و پس از گذشت مدتی با جدایی آنها پایان یافت. صبح روز گذشته زنی به نام نسترن به شعبه ??? مجتمع قضایی خانواده ونک مراجعه کرد و با ارائه شکوائیه یی خواستار جدایی از همسرش محمود شد. او به قاضی معافی گفت؛ چهار سال است که از شروع زندگی مشترکم با محمود می گذرد اما در این مدت یک روز خوش با او نداشتم. محمود قبل از ازدواج مرد خوش اخلاق و خوبی بود اما پس از اینکه زندگی مان را شروع کردیم بداخلاقی هایش را شروع کرد. خیلی سعی کردم او را تحمل کنم اما فهمیدم عصبی بودن محمود منشاء دیگری دارد. او گاهی خوش و سرمست بود و گاهی هم بداخلاق. پس از آنکه رفتارش را به دقت زیر نظر گرفتم فهمیدم شوهرم معتاد است. بعد از فهمیدن این موضوع تصمیم گرفتم از او جدا شوم اما برای این کار خیلی دیر شده بود چون من باردار بودم و نمی توانستم کاری انجام دهم. به ناچار صبر کردم. اما وقتی دخترم متولد شد با خودم گفتم شاید حضور این بچه بتواند زندگی مان را نجات دهد اما وضع هر روز بدتر شد. محمود که یک کارگاه کابینت سازی داشت به خاطر اعتیادش به کارهایش نمی رسید و پس از مدتی ورشکسته شد. تمام وقت او به مصرف مواد مخدر می گذشت. کم کم وضعیت مالی اش هم بحرانی شد. در چنین شرایطی تصمیم گرفتم هر طور شده از او جدا شوم. نسترن در پاسخ به سوال رئیس دادگاه که از او در مورد چگونگی آشنایی اش با محمود پرسید در حالی که سرش را پایین انداخته بود، گفت؛ آن زمان خام و بی تجربه بودم. قبل از ازدواج بیشتر اوقات فراغتم را با گشت و گذار اینترنتی و چت کردن سپری کردم. یک شب که طبق عادت آن زمانم در چت روم حضور داشتم با محمود آشنا شدم. مدتی از همین طریق با هم ارتباط داشتیم و سرانجام محمود از من خواستگاری کرد. من اطلاعات چندانی از او نداشتم و هرچه می دانستم براساس گفته های خودش بود. یک سالی بود که با هم چت می کردیم و من به محمود علاقه زیادی داشتم تا اینکه بالاخره با مهریه ??? سکه بهار آزادی به عقد او درآمدم. اما نمی دانستم این آشنایی اینترنتی عاقبت خوشی ندارد. در پی اظهارات این زن قاضی معافی ضمن ثبت اظهارات او بررسی پرونده را به وقت دیگری موکول کرد.   آفتاب

هر چیزی در این دنیا با مجموعه
ای از آداب و رسوم و فرهنگها عجین است. بگذارید یک مثال ساده بزنم. اکثر
ما برای خوردن آبگوشت از گوشت کوب استفاده می کنیم، پیتزا را با دست یا
چنگال می خوریم و برنج را با قاشق. اما شده تا به حال به ذهنتان برسد که
پیتزا را با قاشق بخورید؟

نه
این که نشود پیتزا را با قاشق خورد، می شود، حتی می شود پیتزا را با گوشت
کوب له کرد و خورد اما منطقی نیست. کسی این کار را نمی کند. خب چرا منطقی
نیست؟

چون هر چیزی آداب خود را دارد، هر چیزی را با نگاه به غایت و
هدفی ساخته اند و این غایت و هدف در ذات آن نهادینه شده و متناسب با آن
کار است و به همین دلیل استفاده آن در جای دیگر منطقی نیست.

حکایت مثال ما، حکایت پوشیدن چکمه بلند زمستانی زنانه با چادر است. می پرسید چطور؟

وقتی
چکمه بلند زمستانی پوشیدی مجبور هستی شلوار متناسب با آن را هم انتخاب
کنی. چه شلواری؟ شلوار گشاد یا پارچه ای؟ این که خیلی مضحک و خنده دار
است. باید شلوار جین کشی تنگ بپوشی تا ساق چکمه شلوار را در خود ببلعد و
یا آنکه....؟

حالا روی این چکمه با شرایط همراه با آن، چادری به سر کنی.
مانند است که پیتزایی را با گوشت کوب له کنی و بخوری! نه چادر، حجاب و
پوشش اسلامی و مناسب می شود و نه این ترکیب و قواره، دلپسند و زیبا!

نکته در همین جاست؛ هر کالای فرهنگی برخاسته از صنعت فرهنگی است و هر صنعت فرهنگی پیشینه فرهنگی- ارزشی خود را دارد.

خواهرم

 چکمه
بلند در ذات خویش جلوه گری و خودنمایی را نهفته دارد. وقتی آن را پوشیدی
نادانسته این ارزش را تایید کرده ای، حال اگر روی آن چادری هم بکشی مانند
قسم حضرت عباس است و دم خروس.....

هیچ چیز در این دنیا بی حساب و کتاب نیست اما گاهی اوقات ما می اندیشیم و مراعات می کنیم و گاهی هم ...

حال نوبت فکر و اندیشه؛ و البته انتخاب توست....

تا فردا ...(یعنی همین امروز که گذشت!!متاسفانه نتونستم زود تر بفرستم)
ایران

هر سال دهه فجر که میاد، منتظرم تا 22 بهمن برسه

صبح زود از خواب پاشم، تلویزیون را روشن کنم

                          و صبحم رو با این سرود انقلابی شروع کنم :

                                           هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید....

همش نگام به ساعته تا زودتر ساعت راهپیمایی شروع  بشه و باخانواده بریم برای راهپیمایی

نمی دونم چرا انقدر شوق دارم

هم سن و سالام شاید حرفمو خوب بفهمند

دوستدارم برم بین جمعیت و شعار بدم

                                                           22بهمن ماه    یوم الله یوم الله...

احساس غرور می کنم

دوست دارم فریاد بزنم

            آهای اهالی زمین

                   آهای آمریکاییا

                            آهای اسرائیلیا

اینجا ایرانه

اینام مردمن

همه اومدن تا سالگرد پیروزی انقلاب رو جشن بگیرن

کجان اونا که می گن این مردم انقلابشون رو دوست ندارن

  کجان؟

احساس دین می کنم

... اگر کربلا نبودم تا امام حسین را یاری کنم...

دوست دارم حالا که نبودم تا اون زمان با مردم برم تو خیابونا و شعار بدم و بگم مرگ بر شاه

اگر نبودم تا در فعالیت سیاسی اون روزا باشم

اگر موقع جنگ کوچیک بودم و نتونستم سهمی از جبهه ها داشته باشم

حالا بیام از انقلابم دفاع کنم، از رهبرم حمایت کنم
گل لاله

                         بگم لبیک یا خامنه ای

جمله ای که شاید آرزوی شهدا باشد که در میان این جمعیت بودند و با من فریاد میزدند.

و از ثمره خونشان دفاع می کردند و به آن افتخار می کردن

یقینا هم همین طور است، آنها هم با من و تو شعار می دهند

اگر لحظه ای سکوت کنی و خوب گوش بدی.............. صدایشان را می شنوی

قطعا این روز دل امام و شهدا شاده

نه تنها دل امام و شهدا، دل امام زمان هم شاده

همیشه 22 بهمن برام یه خاطره خوب بوده

                         امسال می خام بهترین خاطره ام باشه

به همراه شما....

 

بیصبرانه منتظر حضور شما هستم

قابلی نداشت!

شعار هر بسیجی:مرگ بر امریکا
شعار هر بسیجی:مرگ براسرائیل
شعار هر بسیجی:مرگ برانگلیس
شعار هر بسیجی:مرگ بر(دولتهای که تو جنایت غزه سکوت کردن)!!
شعار هر بسیجی:درود بر غزه
شعار هر بسیجی:درود بر غزه
شعار هر بسیجی:درود بر غزه
شعار هر بسیجی:اسلام پیروز است اسرائیل نابود است
الله اکبر