***رویای خیس***

تا فردا ...(یعنی همین امروز که گذشت!!متاسفانه نتونستم زود تر بفرستم)
ایران

هر سال دهه فجر که میاد، منتظرم تا 22 بهمن برسه

صبح زود از خواب پاشم، تلویزیون را روشن کنم

                          و صبحم رو با این سرود انقلابی شروع کنم :

                                           هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید....

همش نگام به ساعته تا زودتر ساعت راهپیمایی شروع  بشه و باخانواده بریم برای راهپیمایی

نمی دونم چرا انقدر شوق دارم

هم سن و سالام شاید حرفمو خوب بفهمند

دوستدارم برم بین جمعیت و شعار بدم

                                                           22بهمن ماه    یوم الله یوم الله...

احساس غرور می کنم

دوست دارم فریاد بزنم

            آهای اهالی زمین

                   آهای آمریکاییا

                            آهای اسرائیلیا

اینجا ایرانه

اینام مردمن

همه اومدن تا سالگرد پیروزی انقلاب رو جشن بگیرن

کجان اونا که می گن این مردم انقلابشون رو دوست ندارن

  کجان؟

احساس دین می کنم

... اگر کربلا نبودم تا امام حسین را یاری کنم...

دوست دارم حالا که نبودم تا اون زمان با مردم برم تو خیابونا و شعار بدم و بگم مرگ بر شاه

اگر نبودم تا در فعالیت سیاسی اون روزا باشم

اگر موقع جنگ کوچیک بودم و نتونستم سهمی از جبهه ها داشته باشم

حالا بیام از انقلابم دفاع کنم، از رهبرم حمایت کنم
گل لاله

                         بگم لبیک یا خامنه ای

جمله ای که شاید آرزوی شهدا باشد که در میان این جمعیت بودند و با من فریاد میزدند.

و از ثمره خونشان دفاع می کردند و به آن افتخار می کردن

یقینا هم همین طور است، آنها هم با من و تو شعار می دهند

اگر لحظه ای سکوت کنی و خوب گوش بدی.............. صدایشان را می شنوی

قطعا این روز دل امام و شهدا شاده

نه تنها دل امام و شهدا، دل امام زمان هم شاده

همیشه 22 بهمن برام یه خاطره خوب بوده

                         امسال می خام بهترین خاطره ام باشه

به همراه شما....

 

بیصبرانه منتظر حضور شما هستم