هر چیزی در این دنیا با مجموعه
ای از آداب و رسوم و فرهنگها عجین است. بگذارید یک مثال ساده بزنم. اکثر
ما برای خوردن آبگوشت از گوشت کوب استفاده می کنیم، پیتزا را با دست یا
چنگال می خوریم و برنج را با قاشق. اما شده تا به حال به ذهنتان برسد که
پیتزا را با قاشق بخورید؟
نه
این که نشود پیتزا را با قاشق خورد، می شود، حتی می شود پیتزا را با گوشت
کوب له کرد و خورد اما منطقی نیست. کسی این کار را نمی کند. خب چرا منطقی
نیست؟
چون هر چیزی آداب خود را دارد، هر چیزی را با نگاه به غایت و
هدفی ساخته اند و این غایت و هدف در ذات آن نهادینه شده و متناسب با آن
کار است و به همین دلیل استفاده آن در جای دیگر منطقی نیست.
حکایت مثال ما، حکایت پوشیدن چکمه بلند زمستانی زنانه با چادر است. می پرسید چطور؟
وقتیچکمه بلند زمستانی پوشیدی مجبور هستی شلوار متناسب با آن را هم انتخاب
کنی. چه شلواری؟ شلوار گشاد یا پارچه ای؟ این که خیلی مضحک و خنده دار
است. باید شلوار جین کشی تنگ بپوشی تا ساق چکمه شلوار را در خود ببلعد و
یا آنکه....؟
حالا روی این چکمه با شرایط همراه با آن، چادری به سر کنی.
مانند است که پیتزایی را با گوشت کوب له کنی و بخوری! نه چادر، حجاب و
پوشش اسلامی و مناسب می شود و نه این ترکیب و قواره، دلپسند و زیبا!
نکته در همین جاست؛ هر کالای فرهنگی برخاسته از صنعت فرهنگی است و هر صنعت فرهنگی پیشینه فرهنگی- ارزشی خود را دارد.
خواهرم
چکمه
بلند در ذات خویش جلوه گری و خودنمایی را نهفته دارد. وقتی آن را پوشیدی
نادانسته این ارزش را تایید کرده ای، حال اگر روی آن چادری هم بکشی مانند
قسم حضرت عباس است و دم خروس.....
هیچ چیز در این دنیا بی حساب و کتاب نیست اما گاهی اوقات ما می اندیشیم و مراعات می کنیم و گاهی هم ...
حال نوبت فکر و اندیشه؛ و البته انتخاب توست....
