روزی مأمون نامه ای به حضرت رضا علیه السلام نوشت و در آن از ایشان خواست تا او را نصیحت کند.
امام در پاسخش چنین نوشت:
انک ?ـی دنیـا لـها مـده *** یقبـل ?یـهـا عمـل العامل
اما تری الموت محیطا بها *** یسـلـب منـهـا امـل الامـل
تعجـل الذنب بـما تشتـهی *** و تامـل التوبـه من قـابل
والمـوت یاتـی اهله بغته *** ما ذاک ?عل الحازم العاقل
ترجمه:
برای تو در دنیا مجال و مدت مشخصی وجود دارد که در این مدت اعمال آدمی پذیر?ته می‌شود.
آیا مرگ را نمی بینی که چگونه این عمر را در چنبره خود گر?تار کرده و آرزوی هر آرزوکننده‌ای را تباه می‌کند؟
به دنبال دلخواه خود می‌روی و برای این کار به هر گناهی دست می‌زنی، ولی توبه از گناهان را به سال‌های بعد می‌اندازی!
بدان که مرگ ناگهان از راه می رسد و آن کس را که باید ببرد، می‌برد.
و این چنین گستاخی و گناه، کار هیچ عاقل دوراندیشی نیست.
منابع:
بحارالانوار، ج 49، ص 112، ح 11. از اختصاص، ص 98.
